Rozdział 2.

    Chcę już w końcu stąd wyjść. Jestem na szpitalu już czwarty dzień. Czuję się dużo lepiej niż wtedy, gdy tu przyjechałam. Może jutro lub w sobotę mnie wypuszczą do domu.

   Wzięłam z szafki mój pamiętnik i ołówek, a następnie zaczęłam rysować. Nie wiem dlaczego, ale nagle poczułam ogromną chęć by to zrobić. Zaczęłam kreślić pierwsze linie, zaokrąglałam i wyostrzałam w odpowiednich miejscach. Machnęłam jeszcze parę razy ołówkiem i spojrzałam na moje dzieło.

Koń.

Z zaskoczenia ołówek wypadł mi z dłoni. Musiałam na chwilę "się wyłączyć" skoro narysowałam konia.

Czemu tak mnie to dziwi ?

Otóż po prostu nie pałam wielkim uczuciem do tych zwierząt i nigdy nie umiałam ich rysować ! Gdy miałam 8 lat pierwszy raz wsiadłam na konia i odbyłam krótką przejażdżkę, która zakończyła się upadkiem i złamaną ręką.

Od tamtej pory nie jeździłam więcej razy na koniach.

Został mi więc taki uraz z dzieciństwa...

  *  *  *

 
     Piątek. 

    Czuję się lepiej niż wczoraj. Na porannym obchodzie lekarz powiedział, że czekają mnie dziś ostatnie badania i jeżeli będzie wszystko dobrze jutro mnie wypiszą ze szpitala. 

Młoda pielęgniarka pomogła mi wstać z łóżka i usiąść na wózku. Prowadziła mnie na korytarz i zatrzymała wózek obok krzesełek przy recepcji. Zostawiła mnie tam twierdząc, że musi zabrać jakieś papierki potrzebne do badań. Po chwili zauważyłam wysokiego chłopaka rozmawiającego z jakimś lekarzem. 

Nagle nie wiadomo skąd pojawiło się w mojej głowie wspomnienie w ogóle nie związane ze mną. W pierwszej kolejności zauważyłam dwa brązowe konie biegające po łące. 

znowu konie ?! - pomyślałam. 

Po chwili dopatrzyłam się również dwóch osób na tych koniach. Na jasnym siedziała roześmiana blondynka. Jej długie włosy związane były w kucyka. Podążyłam za jej spojrzeniem i dostrzegłam chłopaka. Gdy odwrócił swoją głowę w stronę dziewczyny, zorientowałam się, że to ten sam chłopak, który właśnie stał przede mną i rozmawiał z lekarzem ! 

Potrząsnęłam głową próbując wyrzucić z niej tą wizję. Kiedy otworzyłam oczy, bruneta nie było przede mną, ale siedział tuż obok mnie. Ręce miał oparte o kolana, a głowę schowaną między dużymi dłońmi. 

Słyszałam jak ciągle powtarzał "dlaczego ona... to nie może być prawda..." . Podniósł swoją głowę i oparł się o ścianę. Spojrzałam nieśmiało na niego, mój wzrok skupił się na ciemnych zielonych tęczówkach jego oczu. Ma na prawdę piękne oczy. Zdawało mi się, jakbym już nie raz w nie spoglądała...

Widziałam jak nerwowo wciąga powietrze. Nie wiedziałam co zrobić, ale stwierdziłam, że odezwę się do niego. 

- Coś się stało? - miałam lekko zachrypnięty głos, pewnie dlatego, że wypowiedziałam dziś tylko kilka słów. Zazwyczaj jestem gadułą, ale też nieśmiałą dziewczyną. Zdziwiłam się więc, skąd we mnie tyle odwagi by odezwać się do obcego chłopaka. 

Brunet przeniósł swój wzrok na mnie i po chwili się odezwał.

- Moja przyjaciółka miała wypadek i zginęła tydzień temu. Dziś dowiedziałem się, że została dawcą serca. To się stało ! 

Powiedział trochę głośniej niż prawdopodobnie planował. 

Gdybym teraz stała, padłabym na ziemię. Mogę się założyć, że moje oczy nadzwyczajnie się rozszerzyły, a usta tworzyły literę "O". 

Mam serce jego przyjaciółki. 

Z tego co wiem, ostatnio nie było innego przeszczepu. 

To pewnie ta dziewczyna, którą dziś widziałam w tym dziwnym wspomnieniu. 

Po chwili przyszła pielęgniarka i zabrała mnie stamtąd. Zdążyłam tylko powiedzieć chłopakowi krótkie "przepraszam".

*  *  *

     

   Prawie całą noc nie spałam. Ciągle myślałam o roześmianej blondynce i chłopaku o szmaragdowych oczach. Po wczorajszej scence, która pojawiła się w mojej głowie, jak i po moich nowych rysunkach, wnioskuję, że dziewczyna, która oddała mi swoje serce lubiła konie. Może była to jej pasja? Ciekawi mnie, co jeszcze lubiła robić, jakie miała plany na przyszłość, jak zginęła, ale pewnie nigdy się tego nie dowiem ... 

   To głupie, co teraz powiem, ale przez chwilę pomyślałam, że wraz z sercem otrzymam część wspomnień, a może nawet uczuć tej roześmianej dziewczyny.

Gdy zobaczyłam tego chłopaka, poczułam się jakbym znała go przez wiele lat, a jednak nigdy wcześniej go nie spotkałam i prawdopodobnie już nie spotkam ...

   Nie chcę mieszać się do jego życia, już i tak wystarczająco cierpi z powodu utraty tak bliskiej mu osoby. Jak miałam 10 lat zmarł mój dziadek więc mogę domyślać się, co czuję ten chłopak.

Zawsze jak odwiedzałam dziadka, grałam z nim w karty, uczył mnie jeździć na rowerze, zabierał na lody. Mam z nim wiele małych wspomnień, był cudowną osobą.

Czemu tak jest, że Bóg zabiera nam tak ważne dla nas osoby? Może dlatego, że za ich życia nie docenialiśmy jak wielkie skarby mamy?

   Dziś sobota, dzień mojego powrotu do domu. Rano dałam radę sama wstać z łóżka i pójść do łazienki. Mama przywiozła mi ubrania więc po krótkiej kąpieli ubrałam się, a piżamę i ręcznik włożyłam do torby. 

Zabrałam swoje rzeczy z szafki, mój pamiętnik włożyłam do torebki, którą zawiesiłam na ramieniu. Lubię mieć go zawsze przy sobie, wtedy jest małe prawdopodobieństwo, że ktoś go przeczyta.

  Rozejrzałam się jeszcze raz po sali, w której spędziłam ostatnie kilka dni i wyszłam na korytarz. Tata poszedł do lekarza po jakieś dokumenty i zalecenia. Muszę uważać na siebie, nie rozchorować się, ponieważ mój układ odpornościowy nie działa do końca dobrze. Trzy razy dziennie mam brać witaminy, za miesiąc kontrola na szpitalu i to chyba tyle.

W końcu mogę wrócić do domu. 

* * *

LISTA ROSE ''BEFORE I DIE''

Δ   Δ   Δ

Hej <3
Dziękuję bardzo za każdy komentarz pod pierwszym rozdziałem. Nawet nie wiecie jak bardzo cieszę się z każdego nowego komentarza. ;)
Przepraszam za to, że musieliście tak długo czekać na drugi rozdział. W końcu jest, więc mam nadzieję, że choć trochę się wam spodoba.
Proszę piszcie swoje opinie o rozdziale.
Dacie radę dobić choć do 15 komentarzy? ;)

PS. Zajrzyjcie do zakładki ''BOHATEROWIE''
PS2. Na twitterze możecie pisać o ff pod hashtagiem #newheatff#
PS3. Każdy kto chce być informowany niech da mi p tym znać w komentarzach podając swój  user na tt xx

@xiluvmyharryx